Scroll down for English

Είναι τέλη Γενάρη και περπατάμε στο κτήμα του, ξεθάβοντας σωρούς από υλικά, ανασκάπτοντας έργα και μέρη έργων από το κρύο χώμα, διάσπαρτα υλικά σε αποσύνθεση ανάμεσα στη σημαντική συλλογή του από τρακτέρ, οχήματα που σχεδιάστηκαν από τη δεκαετία του ’40 έως τα 90ς, «και όλα λειτουργούν».

Η Μάγια Τούντα είναι εκεί, τραβάει φωτογραφίες και παίζει μεταλλόφωνο. Πήγαμε μαζί.

Είναι μία ηλιόλουστη μέρα στη Νίκαια και όλη η υπόλοιπη χώρα πλήττεται από μία άγρια χιονοθύελλα.

Από την πρώτη μου συνάντησή με τον Θανάση Τότσικα μεσολάβησαν δεκαπέντε χρόνια.

Η πρώτη φορά ήταν πάλι στην περιοχή του. Καθόμασταν πάνω από το σώμα μίας ψητής κατσίκας, «σφαγμένη ειδικά για μάς».

Όταν κάποιος τον πλησιάζει, τα πράγματα παίρνουν θυσιαστικό χαρακτήρα.

Μία ύπαρξη διχασμένη ανάμεσα στο αστικό και το βουκολικό, βαθιά βυθισμένη στην ψυχολογία της ύλης. Από το έργο του προκύπτουν έννοιες όπως η εντοπιότητα, το ανοίκειν, η μετάλλαξη της ενέργειας, της διάθεσης, του πνεύματος σε μορφή, σε κατοικία, σε ζωή.

Υπάρχει κάτι το στοιχειώδες σε αυτόν τον άνθρωπο και σε αυτό που δημιουργεί. Τα πράγματα μπορούν να μοιάζουν ότι προέρχονται από την εποχή των σπηλαίων ή από το μακρινό μέλλον.

Αγαπά τη φωτιά, να παίζει μαζί της, να λιώνει και να συγκολλά μέταλλα, να στοχάζεται κτήρια και πώς μπορεί να τα χτίσει, να τα επιδιορθώσει. Ο Τότσικας είναι ένας μάστορας παλαιάς κοπής.

Δημιουργεί με τον άνεμο, το φως και τον ήχο που παράγουν τα πράγματα όταν αγγίζονται. Φιλοσοφικό διάλειμμα για παιχνίδι.

Αν και (δεν) είναι σύγχρονος.

Καλά χωμένες μέσα στο χώμα ήταν ένα σύνολο από μεταλλικές φλογέρες, σε περλέ αποχρώσεις που θυμίζουν βαφές αυτοκινήτων της Φλόριντα, πολλές· και σκουριασμένες.

Μετά, γυρίσαμε στο τσιμεντένιο σπίτι όπου περιμένουν οι αυτοσχέδιες μηχανές του και έφτιαξε μαχαίρια για εμάς και λεπίδες, για να μας προστατεύουν από κάθε κίνδυνο.

Έτσι κι έγινε.

Τα φλούο χρώματα, αναμιγμένα με σκουριά και μάρμαρο, πηλό και ξύλο, αποσυντεθημένα τσόφλια αυγών, φλούδες πορτοκαλιού και χώμα είναι το ευρετήριό του. Και η φωτιά, και η πνοή και το φως που δημιουργούν. Άνθρωπος στη φύση και άνθρωπος και φύση, χέρι με χέρι. Ένα ευρετήριο από μέταλλο, ήχο, φωτιά και πνεύμα.

Τα κακά πνεύματα πρέπει να μένουν έξω. Ο ήχος του φούξια και ο ήχος του κίτρινου, μέταλλο πάνω στο μέταλλο, τα διώχνουν μακριά από το σπίτι.

Όταν γνωρίζεις κάποιον σαν εκείνον και μιλάει σαν το τέλος να είναι κοντά, ένα ρέκβιεμ όπως λέει, και ένα κομμάτι μάρμαρο εμφανίζεται με το όνομά του σκαλισμένο, αναρωτιέσαι.

«Δεν είναι ταφόπλακα, είναι ένα κομμάτι μάρμαρο με χαραγμένο το όνομά μου πάνω του.»

Ένας έφηβος στο σώμα του Πάνα.

Είναι ο Πάνας έφηβος;

Κάθεται στο κρεβάτι του, μέσα στο καταφύγιό του από μάρμαρο και χώμα, περιτριγυρισμένος από ένα κίτρινο τούλι, στάχτες και αμέτρητα σχέδια. Ένας άρχοντας από κάποιο μακρινό βασίλειο, που ζωγραφίζει λουλούδια κάθε μέρα, παρακολουθεί τον καιρό και όλα τα άλλα φαινόμενα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μέσα από ένα λευκό τούνελ, αυτό που είχε απομείνει ήταν ο ήχος, ο καθρέφτης, το φλούο και το μέταλλο. Η ζεστασιά από τις φλόγες που ακόμη συγκρατούσαν τα φυλαχτά μας.

Οι θαμμένες του φλογέρες έχουν καθαριστεί.

Στέκονται όρθιες και σας περιμένουν να τις χρησιμοποιήσετε. Καθεμία τραγουδάει διαφορετικά, σαν τα θαλασσινά κοχύλια, ποτέ ο ίδιος ήχος.

Το δερμάτινό παλτό του είναι καλυμμένο με λάσπη και άλλα του ρούχα, κι αυτά καλυμμένα με μαχαίρια και αιχμηρές λεπίδες, κρέμονται από τους τοίχους τους.

Ο χώρος μεταξύ ζωής και μη ζωής είναι πολύ μικρός, μας υπενθυμίζει το μαχαίρι.

Δυνατοί και τρομαγμένοι, διχασμένοι αέναα στην εξωτερική και την εσωτερική ζωή μας.

MIRACLES

It is the end of January and we are walking on his land, undigging piles of material, excavating works and parts of works from the cold soil, compost elements all over the place amidst his significant collection of tractors, vehicles designed in the 40s and go up to the 90s; ‘all working’.

Maya Tounta is there taking photos and playing the metallophone. We went together.

It’s a bright sunny day in Nikaia, while everywhere else is hit by a nasty snowstorm.

My second encounter with Thanassis Totsikas is interrupted by fifteen years. The first time was not far from his home, sitting on a table around the corpse of a slaughtered goat, ‘killed especially for us’.

When one tends toward him, things turn sacrificial.

An existence split between the urban and the bucolic, deep into the psychology of the materiality of life, his work is essentially dealing with domesticity and the transformation of energy, the mood, the spirit into form, edifice, living.

There is something elemental about the person and what he makes. Things can feel cavey or from the distant future.

He loves fire, playing with it, melting and welding metals, thinking of buildings, how to make them, how to repair them, a kind of fixer belonging to the old world.

He crafts the wind, the light and the sound things create when they touch. Philosophical playtime.

Though he is (not) contemporary.

Well established inside the soil were a group of metallic tubes, in degrading pearl Miami car tans, many of them; and rusted.

Then we went back into the concrete house, where his self-made engines await and he made knives for us and blades, to protect us from all dangers; they did.

Fluo shades mixed with rust and marble, clay and wood, decomposing egg shells, orange peels and soil are his index. And fire, and breath and the light they make; man in nature, man and nature, holding hands. An index made of metal, sound, fire and spirit.

The bad spirits should be kept away. The sound of fuchsia and the sound of yellow, metal on metal, send them far from the house.

When you meet someone like him and they sound as if the end is nearby, a requiem they say, and a piece of marble appears with their name on. You wonder.

“It’s not a tombstone, it’s a piece of marble with my name on.”

A teenager in the body of Pan.

Is Pan a teenager?

He sits on his bed inside his shelter made from marble and earth surrounded by a yellow tule, ashes and endless drawings. A ruler of some faraway kingdom, painting flowers every day, monitoring the weather and other phenomena.

Arriving back to Athens, through a tunnel of white, what was left was the sound, the mirror, the fluorescent and the metal. The warmth of the flames our talismans still contained.

His buried flutes have been cleaned.

They stand upwards waiting for you to use them. Each one sings differently, like the shells from the sea, never a same sound.

His leather coat is coated with mud, and his soft tops decorated with knives and sharp blades.

The space between living and not living is very small, the knife reminds us.

Powerful and scared, we are split between our exterior and our indoor lives.