ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΜΗΔΕΝ

Liliana Moro

Scroll down for English

MORO
ΤΟΤΣΙΚΑΣ
& DOUARD

Η δεύτερη έκθεση του Θανάση Τότσικα με την γκαλερί με τίτλο Η Φύση, το Σπίτι Μου, σηματοδοτεί έναν νέο κύκλο εκθέσεων, μέσα από τον οποίο αναπτύσσονται σχέσεις των καλλιτεχνών που προκύπτουν μέσα από το έργο και την καθεαυτή καλλιτεχνική διαδικασία. Αυτή συμπίπτει με την πρώτη έκθεση της Liliana Moro Σε Χρόνο Μηδέν σε Λονδίνο και Πειραιά, και την πρώτη παρουσίαση του έργου της στην Ελλάδα. Μια πολύ σημαντική στιγμή για την γκαλερί, η παγκόσμια εκπροσώπηση της καλλιτέχνιδας που γεννήθηκε, ζει και δουλεύει στο Μιλάνο.

Παράλληλα παρουσιάζεται στον γωνιακό χώρο η έκθεση νέων κολλάζ σε χαρτί και νέα έργα από μεικτά υλικά του David Douard με τίτλο aura vamp’block’r, με ένα κείμενο-ξόρκι του καλλιτέχνη.

Η Moro και ο Τότσικας προέρχονται από διαφορετικούς τόπους και τοπία, σχολές και διδαχές παράταιρες καθορίζουν το έργο τους, και ζούνε ζωές μέσα κι έξω από αρχιτεκτονικές που κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν ασύγκριτες. Τα έργα τους αγγίζουν με μοναδική ευαισθησία υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη φύση και χρησιμοποιώντας υλικά με υπέρτατη συνείδηση και με μοναδικό τρόπο το κάθε έργο, μας επαναφέρουν σε μια περιοχή που μοιάζει πρωταρχική και εφήμερη, γήινη, άρα μάλλον και κοσμική.

Όταν περπατάς στο χωράφι του Τότσικα, ισορροπείς.
Καταρχάς ανακαλύπτεις την ισορροπία του ίδιου σου του σώματος που βρίσκει κάτω από τη σόλα του παπουτσιού της μέταλλα, χώμα και γρασίδι, άλλα οργανικά υλικά σε διαδικασία σήψης που αυτός έχει πετάξει αφού τα κατανάλωσε, μάρμαρα, λάστιχα, διάφορα πλαστικά αντικείμενα και πάρα πολλές γόπες.
Η δεύτερη ισορροπία που ανακαλύπτεις είναι αυτή της ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό και αυτό που είναι φτιαγμένο από τον άνθρωπο. Μάλλον η πιο σκληρή και ευαίσθητη ισορροπία. Και μένεις εκεί, να αιωρείσαι ανάμεσα στο φυσικό και το ανθρώπινο, αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αφύσικο.

Μπαίνοντας μέσα στον χώρο Ι από την οδό Πολυδεύκους, περπατάς πάνω στο έργο « » της Liliana Moro. Ένα έργο-συνθήκη που η καλλιτέχνις -και αυτοί που πιστά την ακολουθούν ανά τον κόσμο- ανακαλύπτουν μαζί σε διαφορετικές αρχιτεκτονικές και όχι μόνο, περιπέτειες. Και ήταν για εμάς αναπόφευκτο, ειδικά σήμερα, να μην ανοίξουμε ξανά τις πόρτες μας, προσκαλώντας το κοινό μας, σε μια συλλογική ηχητική χορογραφία που παρόλο που οι σημερινοί ψυχαναλυτές έχουν χαρτογραφήσει και χαρακτηρίσει την εικόνα αυτής ως ριψοκίνδυνη, να βρεθούμε μαζί πάνω σε αυτή την αέναη συνθήκη ισορροπίας μεταξύ ασφάλειας και κινδύνου, πάνω σε αυτό το έργο που όσο υπάρχει στον χώρο, θα ενεργοποιείται μόνο από την παρουσία μας και ο ήχος του από το βάρος μας πάνω του.

Και αυτή είναι και η σχέση μεταξύ φυσικού και τεχνητού.
Η ιδέα πως το γυαλί προέρχεται από την άμμο, ποτέ δεν έβγαλε νόημα κι εδώ έρχεται και εγκαθίσταται ο βαρύς όρος της εργασίας και της επεξεργασίας που χαρακτηρίζει το έργο και των δύο.

Περνώντας στον χώρο ΙΙ, δύο πολύ σημαντικά έργα της Liliana Moro συνυπάρχουν και σε καλούν να καθίσεις, πράγμα αδύνατον στον πρώτο χώρο, και να αφουγκραστείς τη δυναμική μεταξύ του χρόνου δουλειάς και χρόνου διαλείμματος.

Οι Τέσσερις Εποχές, η γλυπτική εγκατάσταση της Liliana Moro που είναι κυρίως αλλά και φαινομενικά φτιαγμένη από ready mades, όπως και ένα μεγάλο μέρος του έργου της, μιλά για τον χρόνο και τα τέσσερα παρασόλ που τον συνθέτουν, συναισθηματικά και μετεωρολογικά σύμβολα, προστάτες από ήλιο και βροχή, τον καιρό, αλλά και σύμβολα αναψυχής και διακοπών σε μέρη ανάλογα. Η καλλιτέχνις συνέθεσε αυτά και έφτιαξε μια χρηστική εγκατάσταση που ταλαντεύεται μεταξύ εργασίας και αναψυχής.

Το μεγάφωνο εκπέμπει υλικό της προσωπικής της συλλεκτικής διαδικασίας μιας συλλογικής συλλογής: όσα κομμάτια έχει βρει, παραλλαγές του εργατικού ύμνου Pandiera Rossa ‘κολλημένα’ το ένα πίσω από το άλλο, αυτούσια, που παίζουν αενάως, ...χωρίς τέλος.

Ο χώρος της ζωής μπαίνει στη ζωή της τέχνης και μέσα στο έργο της συναντιούνται έργα σαν σκηνές και θεατές σαν ήρωες και αυτά όλα αντίστροφα.
Εκείνη τροφοδοτείται από κείμενα που ο λόγος, η ανθρώπινη φωνή παίζουν κεντρικό ρόλο, και που τα σώματα παίζουν μεταξύ τέχνης, θεάτρου και ζωής.

Ο Τότσικας έχει εμπνευστεί από τον Κάμπο της Θεσσαλίας και τα χρώματά του, τις πρακτικές των καλλιεργειών και τα υλικά των καλλιεργητών.
Αντίθετα από τη Liliana Moro που πλάθει τα πάντα κυρίως με το μυαλό της και αυτά που βρίσκει, εκείνος δεν σταματάει να δουλεύει τα υλικά κυρίως με τα χέρια του από αντικείμενα και μηχανές και ό,τι άλλο έχει μαζέψει.

Ο ήχος είναι βασική ύλη και για τους δύο, όπως και η φωνή και το σώμα.

Ίσως το πιο σπουδαίο του έργο, είναι το σπίτι που έφτιαξε για να ζει. Αυτό στο χωράφι.

Και όλα τα έργα στον χώρο ΙΙΙ είναι φτιαγμένα μέσα από εκεί. Η βιωματική και αυτοβιογραφική ζωγραφική και γλυπτική κατάσταση μέσα στην οποία ο Τότσικας ζει και βασιλεύει, μας παρατίθεται μέσα από τα σκουριασμένα παράθυρα που παρατηρεί, αφουγκράζεται, καταγράφει με χρώματα παραμυθένια αλλά και φυσικά και από τον ήχο του νερού που ρέει, φυτρώνουν οι ντοματιές.
Μωβ για τις πασχαλιές, κόκκινο για τις παπαρούνες, μαύρο για τη βροχή και τον χειμώνα, πορτοκαλί για τις καλλιέργειες.
Η φύση είναι κεντρικό υλικό και θέμα των έργων που είναι στενά μαζί στημένα στο χώρο. Το λιβάδι, οι παπαρούνες, οι πασχαλιές και οι καλλιέργειες, η νύχτα, και η βροχή, το ηλιοβασίλεμα.

ΑΝΟΙΞΗ>ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ>ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ>ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Arte Povera: Η τέχνη που φτιάχνεται με ό,τι υλικό υπάρχει εκεί και η καλλιτεχνική ανάγκη για οικονομία, η συνθήκη της δημιουργίας, που είναι και η βάση της αν προέρχεσαι από έναν τέτοιο τόπο. Ποιος τόπος δεν είναι τέτοιος όμως;

Ούτε ο Τότσικας ούτε η Moro ασπάζονται τον όρο, αλλά και των δυο το έργο προκύπτει από αυτή την πρόσφατη ιστορία τους. Η Liliana λόγω εγγύτητας: μαθήτευσε δίπλα στον Luciano Fabro στην Aκαδημία Tεχνών της Brera.
Ο Τότσικας ήξερε πολύ καλά το έργο του Κουνέλλη και από συνειδητή επιλογή έμεινε στο χωράφι.

Όπως τα παιδιά μεγαλώνουν με σεβασμό στους γονείς τους, μετεξελίσσοντας τη γλώσσα και την παράδοση, αλλά με μεγάλη ανάγκη να αποδεσμευτούν και να επαναστατήσουν, έτσι και το έργο αυτών των δύο χαρακτηρίζεται από μια ελαφρότητα κάνοντας παιχνίδια στοn χώρο με υλικά που υπάρχουν αλλά και που προκύπτουν από πράγματα που βρίσκουν, μια ανάγκη να σκοτώσουν τη σοβαρότητα και να χλευάσουν τη βαριά αύρα των προηγούμενων.

IN NO TIME

MORO
TOTSIKAS
& DOUARD

Thanasis Totsikas’ second exhibition with the gallery, entitled Nature, My Home, marks a new cycle of exhibitions, through which artists’ relationships are developed through their work and the artistic process itself. This coincides with Liliana Moro’s first exhibition in London and Piraeus, In No Time, and the first presentation of her work in Greece. A very important moment for the gallery, the global representation of the artist who was born, lives and works in Milan.

At the same time, the exhibition of new collages on paper and new works of mixed materials by David Douard, entitled aura vamp’block’r, along with a text-spell by the artist, is presented in the corner space. Moro and Totsikas come from different places and landscapes; diverse schools and teachings define their work. They live lives in and out of architectures that some would call incomparable. Their works address with unique sensitivity on existential issues about human nature, and by using materials with supreme awareness and in a unique way each work, they bring us back to a realm that seems primordial and ephemeral, earthly, and therefore rather cosmic.

When you walk in Totsikas’ field, you balance.
First, you discover the balance of your own body, which finds under the sole of its shoe metal, soil and grass, other organic materials in the process of rotting, that he has discarded after consuming them, pieces of marble, tires, various plastic objects and too many cigarette butts.
The second balance you discover is that of life oscillating between the natural and that which is human-made. Probably the hardest and most delicate balance. And you’re left there, floating between the natural and the human, if that’s something that can be considered unnatural.

Entering space I from Polidefkous street, you walk on the work “ ” by Liliana Moro.A work-condition that the artist - and those who faithfully follow her around the world - discover together in different architectural, and not only, adventures. And it was inevitable for us, especially today, not to open our doors again, inviting our audience to a collective sonic choreography, that although contemporary psychoanalysts have mapped and characterised its image as risky, (we dare) to be together on this perpetual condition of balance between safety and danger, on this work that, as long as it exists in space, will be activated only by our presence, and its sound by our weight on it.

And this is the relationship between the natural and the artificial. The idea that glass comes from sand has never made sense, and this is where the heavy term of labour and processing that characterises the work of both artists.

Moving to space II, two very important works by Liliana Moro coexist and invite you to sit down, which is impossible in space I, and to listen to the dynamic between work time and break time.

Quattro Stagioni, the sculptural installation by Liliana Moro that is mainly but also seemingly made of ready- mades - like much of her work - speaks of time and the four sunshades that compose it, these emotional and meteorological symbols that protect us from the sun and rain, the weather, but also symbols of leisure and holidays in respective places. The artist has compiled these and created a utilitarian installation that oscillates between work and leisure.

The loudspeaker transmits material from her personal collecting process of a collective collection: all the tracks as she has found, variations of the Pandiera Rossa workers’ anthem, ‘joint’ one behind the other, unchanged, playing incessantly, …senza fine.

The space of life enters the life of art and in her work, artworks meet as scenes and spectators, as heroes and all this in reverse.
She is fed by texts in which speech, the human voice play a central role, and in which bodies play between art, theatre, and life.

Totsikas has been inspired by the Plain of Thessaly and its colours, the practices of the crops and the materials of the farmers.
Unlike Liliana Moro, who creates everything mainly with her mind and what she finds, he does not stop working, mainly with his hands, with the materials from objects and machines and anything else he has gathered.

Sound is the primary material for both, like the voice and the body.

Perhaps his greatest work is the house he built to live in. The one in the field.

And all the works in space III are made from there. The experiential and autobiographical painting and sculptural situation in which Totsikas lives and reigns is presented to us through the rusty windows that he observes, listens to, records with fairytale and natural colours and by the sound of flowing water, the tomato plants grow. Purple for lilacs, red for poppies, black for rain and winter, orange for the crops. Nature is the central material and theme of the works, which are tightly packed together in the space. The meadow, the poppies, the lilacs and the crops, the night, and the rain, the sunset.

SPRING>SUMMER>AUTUMN>WINTER

Arte Povera; Art made with any material available and the artistic need for economy, the condition of creation, which is its basis if you come from such a place. But what place is not such a place though?

Neither Totsikas nor Moro embrace the term, but their work arises from their recent history. Liliana by proximity: she studied with Luciano Fabro at the Brera Academy. Totsikas knew Kounellis’ work very well and it was a conscious choice to stay in the field. Just as children grow up respecting their parents, evolving language and tradition, but with a great need to break free and rebel, the work of these two artists is characterized by a sense of lightness, by playing in space with materials that exist but are also created from the things they find, a need to kill seriousness and mock the heavy aura of those who came before them.